Als je al ongeveer acht jaar lang bijna elke week in een vliegtuig zit, dan valt je nog wel eens wat op. Het cabinepersoneel, flight attendent, stewardess, hostess of hoe de marketingafdeling de mannen en vrouwen verantwoordelijk voor het verzorgen van de gasten ook noemen, heeft een zware baan. Lastige passagiers, de vele veiligheidsregels, het feit dat er een steeds slechter product aangeboden moet worden, het gebrek aan ruimte, gebrek aan tijd en altijd een te warme

werkomgeving. Of juist te koud. Ga er maar aan staan.

Maar maakt dit het werk een mannenbaan? Nee. Als ik terug denk aan de leukste ontmoetingen met cabinepersoneel, dan zijn dat altijd mannen. Neem de boomlange steward die bij de VLM werkte op een Fokker 50. Elke maandagmorgen bracht hij mij met een vaste groep van 30 medereizigers van Rotterdam naar Hamburg. En elke maandagmorgen had hij er zin in (dit in tegenstelling tot zijn klanten). Elke vlucht die ik bij hem aan boord zat, gaf hij elke klant precies genoeg aandacht. Zonder klanten geen airline en deze steward schijnt dat te beseffen. Wat een service.

Neem de steward bij de KLM die een genot van de veiligheidsdemonstratie maakt. Niet het verplichte nummertje zoals 99 procent van zijn collega's dat doen, maar een ware show. Hij heeft zeker vijf rijen nodig om aan te geven waar de noodverlichting zit! Resultaat is wel dat alle klanten plezier hebben en daadwerkelijk opletten.

Neem de steward bij Northwest op een CRJ200 die maar net in zijn uniform past. Niet omdat hij dik is, maar omdat hij eruit ziet alsof hij na elke vlucht persoonlijk alle koffers naar de bagageband draagt. Ook de zware. En tijdens de vlucht kon hij het niet nalaten geregeld te flexen met zijn biceps. Inclusief het Amerikaanse 'Folks, how are we doing on this row?'

Neem de purser bij de KLM die op mijn verzoek om een klachtenformulier reageerde met een oprecht gesprek van dertig minuten. Uiteindelijk gaf hij me een zak met crew broodjes mee omdat hij het met me eens is dat je een klant op een vlucht van 17:30 tot 19:00 niet kan afschepen met een zakje Nibbits. Ondanks dat zijn werkgever hem het zijn werk haast onmogelijk maakt, maakt hij er toch het beste van en doet net dat stapje extra voor zijn klanten.

Waarom heb ik alleen herinneringen aan stewards? En niet aan stewardessen? Geen idee eigenlijk. Misschien komt het omdat stewards met een andere verwachting voor de baan kiezen? Niet voor de 'glamour', 'de gezellige collega's', 'de mooie bestemmingen' en 'het gevoel van vrijheid'. Maar voor de 'klant' en het verzorgen van deze 'klant'?

Michiel de Neef
Consultant/Veelvlieger