Tijdens m’n vierde week in Toulouse gaan we naar de assembly line van de Airbus A320. Terwijl onze gids vertelt hoeveel schroeven er nodig zijn om de vleugel aan de romp vast te maken, valt mijn oog op een druk heen-en-weer-lopend meisje. Een grote wilde knot op haar hoofd, een hoop mascara op haar ogen en knalrode lippenstift op d’r mond.

Ze draait zich om, knikt naar het stelletje gekken van de rondleiding met hun blauwe Airbus-petjes op en weirdo-schoenbeschermers aan, en pakt een soort blokkendoosje waar allerlei sprieten uitsteken. In haar overall springt ze terug naar waar ze daar juist nog stond en trekt tot mijn grote verbazing een 40cm lange schroevendraaier uit haar broekzak. Waarmee ze vervolgens het doosje deskundig vast zet in de romp van het vliegtuig. Er ligt ook een soort papieren gebruiksaanwijzing naast haar op een bijzettafeltje. Ze kijkt ernaar, glimlacht en verbindt deskundig draad voor draad aan elkaar. Even later is het kastje verdwenen in het vliegtuig en loopt ze onder de kist door naar de andere kant, en begint daar uitleg te geven aan drie jonge mannen. Ze luisteren aandachtig, en even later zit ook aan die kant het kastje op de juiste plek. Fluitend klimt ze een stellage op, waarna ze gaat assisteren bij anderen, die bezig zijn met het bevestigen van de vleugel. 4000 schroeven per kant. En nee, er blijven geen schroeven over zoals bij onze PAX-kasten. Grote robotarmen zorgen ervoor dat de zware – zo nog grotere - schroevendraaiers eenvoudig te tillen zijn voor de mecaniciens.

M’n mond hangt nog steeds open.
Ik voel me opeens zo ongelooflijk dom.
Zo verschrikkelijk klein, wanneer ik even later in de nog lege cockpit sta, en door een kale cabine naar de staart van het vliegtuig kijk. Hier zit ik strakjes vliegplannen in te vullen, terwijl 180 passagiers instappen en de cabin crew opeens aan MIJ vraagt of het tanken al voltooid is.
Ineens krijg ik een soort klap in m’n gezicht en kijk naar de reusachtige machine voor me, vol draden en gebruiksaanwijzingen. Dit is dus het apparaat waarover ik straks verantwoordelijkheid heb.
Die chick zette zojuist een kastje in míjn vliegtuig waarvan ik GEEN IDEE heb wat het is, en hoe het werkt. Ik moet straks alles weten van wat ik onder mijn kont heb, zodat ik mijn passagiers veilig van A naar B kan brengen. En niet alleen wanneer alles koek en ei is, maar ook wanneer belangrijke systemen uitvallen.

M’n nieuwe voornemen voor 2014. Eén worden met dat ding wat ik ga besturen. Niet klakkeloos ECAM volgen en schaap zijn. Ik heb nog een damn lange weg te gaan.

Christa Kloosman