Onlangs bevond ik mij in een 'Starbucks' tijdens een reis naar de Verenigde Staten. Dit koffiehuis serveert een lekker 'bakkie' nadat je met het bedienend personeel tot overeenstemming bent gekomen over wat je nu precies wilt nuttigen. Na deze strijd beslecht te hebben nestelde ik me op een comfortabele bank en keek eens om mij heen.

Naast mij zat een jongedame, op veilige afstand, met een 'Apple' op schoot. Bij mijn landing op de bank zorgde de opbouw van luchtdruk in het kussen voor een kleine lancering aan de tegenovergestelde zijde en daar was ze me niet dankbaar voor.

Verderop zag ik nog een bankje met daarop drie personen. Alle drie ook schijnbaar ingelogd op het - gratis - lokale computernetwerk. Het stel had bijna geluidloos naast elkaar kunnen zitten, ware het niet dat de middelste luidkeels in zijn mobieltje hout zat te bestellen voor een aanbouw aan zijn huis.

Al scannend door deze, soort van 'huiskamer', ontwaarde ik nog zeven laptops die hun eigenaren of 'slaven' stevig in hun greep hadden. Ik zag zelfs twee knapen met elkaar 'chatten' want ze hadden geen plaats naast elkaar kunnen bemachtigen. Een vrouw gaf, onder een dekentje, een kind de borst terwijl ze met haar vrije hand liefdevol haar 'mousepad' streelde en naar haar computerscherm tuurde. Ik zag haar donkere blikken afgewisseld worden door blikken van gelukzaligheid en mijn fantasie begon in te vullen wat er zichtbaar was op het van mij afgekeerde scherm.

Ik voelde mij beland in een surrealistische wereld die ook Starbucks niet tot vrolijkheid zou moeten stemmen. De koffie vloeide niet bepaald rijkelijk, leidde ik af uit de lege, uitgedroogde, koffiebeker die iedere 'laptopper' in zijn buurt had staan.

"Het is toch verschrikkelijk wat hier gebeurt", dacht ik; geen menselijke communicatie, geen fysiek contact en geen 'Community Spirit'! Voor mij hoeft dit niet, deze digitale wereld. Geef mij maar echte tastbare dingen zoals samen mooie oude vliegtuigen, zonder computers, in de lucht houden! Dat is pas echt, dat is samen en dat creëert langdurige relaties en toekomst. In deze tijd mis ik de beleefdheid, de bedachtzame bewoordingen, de vriendelijkheid...

Dit gedacht hebbende klapte ik mijn laptop dicht en stond ik op. De dame aan de andere kant van de bank zakte weer tien centimeter naar beneden en met haar brandende blik van afkeuring in mijn rug wandelde ik naar buiten, alwaar ik hoopte op een beter netwerk voor mijn mobieltje.

Harry Haas
Voorzitter Nationale Federatie Historische Luchtvaart (NFHL)