De eerste vluchten voor mijn nieuwe baas waren zo vol indrukken dat ik er amper van kon genieten. Met de derde vlucht veranderde dat langzaam. Mede dankzij de relaxte collega's en het gevoel dat delen van de puzzel stukje bij beetje op zijn plaats vielen. Twintig jaar op eenzelfde type vliegtuig vliegen en dan omscholen naar een ander vliegtuig - het toestel doet hetzelfde maar alles is best wel anders - het vergt veel van de grijze massa.
Ik twijfel of wijsheid komt met de jaren, soms kan je jezelf wel wat doen omdat je je niet een keer maar drie keer stoot aan dezelfde steen in zo'n trainingsproces. A mule called Herman...

Die beslommeringen liggen allemaal achter je als je daar zit in dat kleine hokje voorin die lange buis. Voortrazend over het oude Perzië en Pakistan, India, Bangladesh, Myanmar en dan het grote China binnen. Na jaren alleen maar in Noord- en Zuid Amerika te hebben gevlogen was het een welkome afwisseling. Nog nooit had ik de Himalaya gezien en nu lag die rug van graniet daar terwijl over een grote afstand te zien was hoe een verschrikkelijke wind de sneeuw van haar pieken ragde en in de luwte van de toppen liet wervelen, als uitgerekte blizzards, mijlen downstream. Het was een schouwspel waar ik stil van werd. Avonturiers vinden hun graf in die woestenij.

Steeds weer betrapte ik me er op hoe ik al die maanden dit leven gemist had. Dat werken in zo'n compleet functionele omgeving. Waar eigenlijk geen ruimte is voor dit soort mijmeringen, maar wel tijd. Hoe die blauwe hemel mijn element weer was alsof ik er nooit weg was geweest. Dat ik nieuwsgierig was naar al die nieuwe dingen die ik zou gaan zien. Maar vooral dat gevoel van senang zijn. Bijna met een oneerbiedige achteloosheid; ik ben terug waar ik hoor. De normaalste zaak van de wereld...

Dat is ook een curieuze ervaring van reizen, wel weten waarheen maar niet weten hoe je het zal ervaren. Alle indrukken over je heen laten komen, soms verwonderd als een kind. Het gevoel van controle maar ook beseffen dat het deels een illusie is.
Die illusie wegpoetsen uit je hoofd en voor het moment en alle momenten aaneengeregen genieten van al het nieuwe. Voor mij steden, landen, dat gave vliegtuig, het eten, het optimisme, concluderen dat alle zorgen, spanningen en inspanningen beloond zijn met aankomst op dat punt op de horizon. Een nieuw onderdak, een nieuw bestaan. In Istanbul er op uit met gezellige collega's - nomaden -uit alle windstreken, alsof een met verhalen beladen karavaan is binnengelopen.

Ik voel me er thuis, in dit avontuur, in deze piloten diaspora. Alsof ik nooit anders gedaan heb, blij dat ik dit nog wel even kan doen. Genietend van het nu.

Herman Mateboer
[email protected]