Op 10 juni 2011 had ik de mogelijkheid om het Amerikaanse vliegdekschip de USS Bush (CVN-77) te bezoeken, varend ergens in de Middellandse Zee. In eerst instantie zou het een "walk-on" en "walk-off" worden. Te voet aan boord in de haven van Mallorca (Spanje) en weer te voet van boord in de haven van Napels (Italie). Helaas voor mij niet de gewenste manier voor een bezoek aan een operationeel vliegdekschip.

Gelukkig was er een "change of plans", wat mij heel erg vrolijk stemde. Er zou een C-2 Greyhound transportvliegtuig worden ingezet om onze groep van zeven journalisten aan boord te laten landen. Dat zou mijn tweede "tailhook landing" in een C-2 worden.

Op het militaire gedeelte van het vliegveld van Palma de Mallorca kreeg iedereen een korte uitleg over de veiligheidsinstructies. Die verschilden behoorlijk van de instructies tijdens een willekeurige vakantievlucht. Iedereen kreeg voor het instappen meteen al een zwemvest om en een helm ('cranial") op, met een korte uitleg over het gebruik ervan. Na het instappen via de laadklep aan de achterkant volgde er nog een korte veiligheidsuitleg in het vliegtuig: mochten we op zee landen, zit er in het dak een luik dat bereikt kan worden door op de stoelen te gaan staan. Wat een verschil met de veiligheidsuitleg een dag eerder door de stewardessen van Transavia. Tijdens de vlucht uiteraard geen eten en drinken en geen mogelijkheid om tax-free spullen kopen. Een toilet aan boord ontbrak eveneens. Het is en blijft natuurlijk een militair transport toestel. Met daarbij de vreemde ervaring dat de stoelen in de achteruitpositie staan: de passagiers vliegen naar achteren toe.

Een uur na take-off begon het toestel langzaam te dalen, de spanning aan boord nam ook meteen bij iedereen toe. Na een paar rondjes in de holding, waarbij het vliegdekschip af en toe zichtbaar was door het ene raampje, werd de landing ingezet. Steeds lager ging de C-2 vliegen en de zee kwam steeds dichterbij. Op 1.200 meter afstand van het schip (nadat de piloot de laatste fase van de landing had ingezet, "call the ball") kreeg de bemanning deze laatste melding en werd er in de cabine geschreeuwd "HERE WE GO". Daarmee werd aangegeven dat de 'gecontroleerde crash' er nu echt aan zat te komen.

De zee kwam wel angstig laag dichtbij. Plotseling werd het vliegdek zichtbaar en daarna stond het vliegtuig met heel veel geraas binnen honderd meter stil. Van meer dan 150 kilometer per uur tot stilstand in maar honderd meter. De piloot gaf vlak voor de landing nog vol gas, voor het geval dat de 'tailhook' de landingskabel zou missen, maar dat was niet nodig. Ik werd met geweld in de rugleuning van de stoel gedrukt, bewegen was even onmogelijk. Dit was de slechtste landing die ik ooit had meegemaakt, maar meteen ook de gaafste.

Hierna taxiede de C-2 naar een rustige plek aan de zijkant van het schip, de motoren gingen uit, waarna we voet aan dek konden zetten. Eindelijk weer aan boord van een operationeel vliegdekschip, de karakteristieke vliegdekschip-geur van kerosine, stoom vermengd met verbrand rubber drong weer mij neus binnen. Hiermee had ik mijn tweede "honorary tailhooker"-certificaat verkregen.

Nu nog mijn best doen voor een lancering vanaf een vliegdekschip met een C-2 Greyhound, want die wens staat nog steeds bovenaan op mijn verlanglijstje…

Joris van Boven
Luchtvaartfotograaf