Helemaal tergend was het tot voor kort na aankomst op Schiphol. Omdat de ingang van het bemanningencentrum, waar we na een vlucht afmelden, in het Schengengebied ligt, en alle intercontinentale vluchten in non-schengengebied aankomen, moesten we als bemanning na de vlucht nog eens uitgebreid door de securitycheck om de laatste 131 passen te mogen zetten om naar huis te kunnen.

Dat kon je wel eens meer dan tien minuten kosten om die laatste vijftig seconden lopen te mogen overbruggen. Tien minuten om je te intern op te fokken over het feit dat je computer weer uit de tas moest; je schoenen uit; je zakken omkeren om dan ook nog eens, als je die één op de tien keer pech had, 'random' te zijn; wat betekende dat je, ondanks dat er niets bij je aangetroffen werd, alsnog per vierkante millimeter gefouilleerd ging worden. Want nergens ter wereld was de security zo minutieus als uitgerekend daar! Het kostte dan ook menigeen grote moeite, met zeker mij niet het laatst, om niet uit z'n slof te schieten tegen zo'n beambte, die dan, op zijn beurt weer in zijn wiek geschoten, er altijd wel weer een paar millimeter bij vond op je lijf om te checken als revanche. De frustraties konden er soms niet van de lucht zijn!

Hoe gelukzalig voor beide zinloos bezig zijnde partijen is het dan ook, nu er een nieuwe methode op Schiphol gehanteerd wordt. Een stuk minder frustrerend.

Nu nader ik de beveiligingsbeambte in ieder geval niet terwijl ik het bemanningencentrum al in zicht heb; maar veel eerder. Die staat nu; gewapend met een stok met daarop een wit stukje stof aan het uiteinde klaar om een 'uitstrijkje' te maken. Ik dien dan beurtelings handpalm en rug van mijn handen te laten bevegen; waarna de sluiting van de broekriem aan de beurt is. Vervolgens is de tas aan de orde; waarvan alle ritsen een 'beurt' krijgen. Dat zijn er nogal wat bij mijn tas; en de afgelopen keer liet die beambte zich dan ook ontvallen: "zo, dat zijn er heel wat!"

Het kwam nogal onbenullig bij mij over, alle oudzeer van de vele jaren frustratie kwam weer omhoog en bijna, héél bijna ontglipte me "en dan ben je er notabene nog één vergeten", maar deze kruiswoordpuzzel 1 verticaal kon ik nog net binnensmonds houden. Het witte doekje ging in de analysemachine en ik wist dat ik me moest houden aan de tekst die daarin ging verschijnen. "No alarm"; gaf het apparaat. En ondanks dat we, beambte en vlieger, wisten dat we elkaar nog altijd voor het lapje hielden, ontmoetten de twee blikken van de mensen daarachter elkaar en begroetten elkaar in enigszins stil begrip.

Paul Melkert
Verkeersvlieger
[email protected]