Na de landing in Parijs rijden we naar onze parkeerplaats. Bij het inparkeren moet je een beetje geholpen worden. Meestal gebeurt dat door een elektronisch stopbord recht voor je neus. In dit geval is er geen bord, maar krijgen we hulp van een oude bekende, de marshaller met zijn ping pong batjes.

Onze Franse marshaller ziet er meteen al niet zo betrouwbaar uit. Hij loopt van links naar rechts en staat nogal onzeker met zijn ping pong batjes te wapperen. Achter hem zie ik iemand staan, die hem bemoedigend toespreekt. Ik vermoed dat het de instructeur is. Ach ja, iedereen moet het leren. Als we er bijna zijn, komen de gestrekte armen inclusief pingpong batjes langzaam boven zijn hoofd bij elkaar en precies op het moment dat zijn armen elkaar kruisen, trap ik met beide voeten op de rem. De handrem gaat er op en ik zet de motoren af.

Nadat de shutdown checklist is afgewerkt, zie ik uit mijn ooghoeken iets vreemds. Onze leerling marshaller staat nogal ongecontroleerd te springen en te zwaaien met zijn batjes. Inmiddels heeft onze grondtechnicus zijn koptelefoon ingeplugd en ik vraag hem wat er aan de hand is. "Volgens de marshaller heb je niet goed naar hem gekeken en ben je te vroeg gestopt. Hij zegt dat de motoren weer gestart moeten worden om vijftig centimeter verder te rijden.

Het is altijd leuk om nieuwe ervaringen op te doen. Of heb ik nu eindelijk ontdekt wat de Franse slag is. "Vertel hem maar, dat we dat even niet gaan doen. Er staan nu zoveel auto's en mensen om het vliegtuig, dat is vragen om moeilijkheden. We laten eerst de passagiers uitstappen en daarna zien we wel verder."

"Absolutement impossible!" Voordat er iets mag gebeuren, moeten we eerst een halve meter verderop staan. Aangezien ik niet van plan ben daarvoor de motoren te starten, zullen we moeten wachten tot er een sleepwagen beschikbaar is om ons op de juiste plek neer te zetten.

Het wordt tijd voor de meest vreemde passagierstoespraak in mijn carrière: "Dames en heren, een Franse pingpongspecialist zegt dat wij niet goed naar hem gekeken hebben en dat we daardoor te vroeg zijn gestopt. Nu moeten we wachten tot we naar de juiste parkeerplaats gesleept worden, ongeveer vijftig centimeter verderop. Dat zou nog wel eens even kunnen duren, enzovoorts...."

Het lijkt me een goed idee om onder de gegeven omstandigheden mijn gezicht even in de cabine te laten zien. Ik heb meteen aanspraak: "Captain, op de TV schermen hebben we kunnen zien wat de marshaller deed. Volgens ons heeft u precies gedaan wat hij van u vroeg." Dat was wel het laatste dat ik verwacht had. Opeens heb ik vierhonderd getuigen in mijn zaak tegen een Franse leerling marshaller.

Als we een half uur later eindelijk op de juiste plek staan, kijkt de marshaller trots naar de resultaten van zijn werk. Zijn triomf is van korte duur. Bij het uitstappen slingeren de passagiers zoveel verwensingen naar zijn hoofd, dat hij niet weet hoe snel hij zich uit de voeten moet maken.

Jan Cocheret