"Which one do you prefer?", vraag m’n captain. Ik ben inmiddels aangekomen op m'n laatste trainingsvlucht. Ik heb zojuist de knalroze kist in Tel Aviv aan de grond gezet en nu zijn we op weg naar huis. We hebben het Cypriotische luchtruim verlaten en ingecheckt bij Ankara. Nog 2,5 uur.

Ik kijk enigszins argwanend naar de twee verpakte crewmeals die in een lade samen met messen, vorken en wat servetjes liggen. In het ene pakketje loert een zalig uitziende Berliner Bol met zacht poedersuiker erop naar mij, vergezeld van een aardbeienyoghurtje en twee multi-granen broodjes met kaas en ham. Het andere pakketje is overduidelijk 'de gezonde variant', met zo’n beetje alles erin waar ik het nou niet speciaal warm van krijg.

-"Yeah, you go ahead, I don’t really mind".

Tsja, moet ik dan tegen m’n instructeur tijdens m’n linetraining zeggen: "Nou, doe mij de lekkerste maar, heerlijk!"

Neen. Bovendien, vanochtend heb ik al gekozen om de (leukste, want nieuwe) vlucht naar Ben Gurion te vliegen, dus nu mag hij kiezen.

Dus ik overtuig mezelf van het feit dat naturel yoghurt ook veel gezonder is, nu ik ineens een zittend beroep heb. Het broodje met kip-groente-kaas-gelatine laat ik voor wat het is. Tevreden kauw ik daarna op m'n zelf meegebrachte boterham pindakaas-met-hagelslag, terwijl ik links voor me naar de sterren kijk. Juist aan de rechterkant hebben zich grote cumulus wolken gevormd, en ze lichten af en toe blauwpaars op van de bliksem.

Ik denk terug aan anderhalve maand geleden. Toen zat ik in Warsaw, waar m'n linetraining begon. Helemaal óp van de zenuwen ging uiteindelijk de wekker af voor m'n eerste vlucht.

******

Eindelijk.
Na een veel te korte nacht gaat om 03:15 uur m'n wekker voor een retourtje Londen.

Ik vind het doodeng om voor het eerst m'n drie strepen-epauletten op m'n overhemd te schuiven. Ben gewend aan een streeploos donkerblauw vlakje, die van tijdens de schoolperiode.

Het begint al lekker. Vannacht is er in Warsaw 30cm sneeuw gevallen, het is -25 graden. De-icing, low visibility procedures, contaminated runways. Ik heb een supergoeie instructeur. Wanneer we na twee sectoren uit het vliegtuig stappen en hij me feliciteert met m'n luchtdoop, zegt hij lachend: "Je ziet er een beetje uit alsof je een marathon hebt opgegeten".
Ik ben kapot.

De dag daarna vlieg ik naar Rome en Doncaster. Als Pilot Monitoring heb je het dan het meest zwaar, afgezien nog van de soms lastig verstaanbare Italiaanse luchtverkeersleiding. Je vliegt namelijk eerst over de prachtige Alpen, en daarna op lage hoogte recht over de stad. Je ziet het Colosseum, de Sixtijnse kapel, Piazza del Popolo en de Trevifontein. En dan vlak voordat je de baan raakt, vlieg je nog over een paardenrenbaan. Waar ook daadwerkelijk paarden keihard rondjes rennen. Focus, focus, niet kijken, niet kijken, niet kijken…

Wanneer we vervolgens 's avonds in Doncaster aankomen, stapt de captain uit om de walk-around te doen. Dat is natuurlijk voor mij hét moment om m’n eerste selfie te maken. En dan wel zo dat je ook een klein deel van die drie strepen ziet, natuurlijk.

We vliegen terug over kraakhelder Nederland. In één oogopslag zie ik én Eelde Airport, én Schiphol liggen. Ik ontdek steeds meer. Ik zie de woonplaats van m’n ouders, ik zie de wijk waar wijzelf wonen, voetbalstadions; ik kijk m'n ogen uit.

Eenmaal thuis wil ik dan ook trots m'n avonturen delen met vrienden op internet. M'n selfie, en ook de foto waarbij je onze vliegschool én Schiphol ziet liggen. Maar het zit me niet helemaal lekker. Ik weet hoe jaloers ik soms keek naar hoe anderen hun verse geluk deelden op internet. En hoe enorm je het iedereen ook gunt, je gunt jezelf natuurlijk óók die vliegbaan. We hopen er al zo lang op! M’n selfie is ineens een stuk minder cool. Bovendien, wie zit er nou te wachten op een foto van een bleek bekkie met daarachter een grote wand circuit breakers?

Een week later loop ik door de terminal naar het vliegtuig. Ik ga terug naar Katowice.

Ik krijg plotseling van een meneer een donut in een doosje. "Alsjeblieft! Fijne dag!", zegt-ie, en verdwijnt weer. Wanneer ik nog maar net bekomen ben van deze Poolse manier van vriendschap maken, krijg ik van nog iemand anders nóg zo’n doosje. Ik stop ze voorzichtig in m’n trolley, en stap aan boord. De meiden van Katowice, mijn thuisbasis, hebben al meteen bepaald dat ik een andere naam moet hebben. 'Christa' blijkt niet goed uit te spreken op z'n Pools. 'Krysia' is een stuk beter. Ze planten me neer op de eerste rij, en twee minuten later krijg ik een kop koffie en een servet met twee van die donuts op m’n tafeltje. "Happy Tłusty Czwartek", schalmen ze. Het blijkt vandaag Fat Thursday te zijn. Dat vieren ze hier de dag voordat het vasten begint. Na de vierde zit ik bomvol. De purser zegt lachend: "Wacht maar. Binnenkort is het International Womensday. Dan krijg je nog veel meer in Polen!"
Ik kan denk ik wel kan wennen aan die Poolse feestdagen.

Ik kijk links van me en zie hoe m'n captain z'n neus in de poedersuiker stopt wanneer hij een hap van mijn Berliner Bol neemt.

Plotseling verschijnt er op m'n navigation display voor me het punt "KAK", Krakau, en ik stik half van het lachen in m'n broodje. De nadering voor Katowice is ingezet. M'n instructeur zet de kist soepel op de baan, we rijden terug naar de gate, hij schudt mijn hand, en released me voor m’n linecheck die ik morgen heb. Iets meer dan een maand, en ik heb alweer 115 uur in die roze-paarse Airbus gevlogen. Damn, wat heb ik een toffe job!

Christa Kloosman