Ik loop in Toulouse met m'n boodschappen richting mijn appartementje. Kaasje, wijntje, chocolade en wat fruit. Onder m’n arm klem ik een baguette. Zoals de Fransen dat allemaal doen, en dus ik ook. Ik wandel langs een theater, La Halle aux Grains, wat zich achter mijn appartement bevindt, en zie mensen in de rij staan voor de laatste overgebleven kaarten van de voorstelling vanavond.

Ik hoor muziek en ik zie de artiesteningang-deur driftig open en dicht slaan. Twee grote witte vrachtwagens met de naam van het gezelschap erop. De gelukkige bezitters van een kaartje voor vanavond staan in rijen voor de deuren te wachten tot ze binnen mogen drommen. Lange, donkere, chique jassen, haren opgestoken, lippenstift en parfum. Zometeen zijn ze binnen, nemen ze een kopje koffie in de foyer en zullen ze op zoek gaan naar hun zitplaatsen. Om vervolgens zeker twee uur te ontsnappen aan hun alledaagse bezigheden en op te gaan in de muziek. Verschillende stukken van Ravel zullen ten gehore worden gebracht.
Ik sta stil, staar nog eens naar de inhoud van m’n boodschappentas en realiseer me dat ik nu als een buitenstaander kijk naar wat ooit míjn wereld was.
Ik glimlach.
Destijds at ik geen 60+ schimmelkaas. Ik dronk niet. En die reep chocolade die vanavond ongetwijfeld opgaat, at ik voorheen verspreid over twee weken. M’n voeten staan niet meer zo ver naar buiten gedraaid als vroeger, en de kleding die ik toen droeg pas ik allang niet meer. Ik herinner me het stiekem door het gordijn turen naar het publiek. En zag dezelfde chique mensen op zoek gaan naar hun stoelnummer. Om ze vervolgens ruim twee uur te laten ontsnappen aan hun dagelijkse bezigheden.

Ik dacht dat ’t nooit zou wennen, toen ik stopte met dansen. Maar de liefde blijft. En er is iets nieuws bij gekomen. Vroeger was ik op zoek naar het perfécte paar spitzen, die m'n voeten goed zouden ondersteunen. Nu turen we op internet naar de perfécte headset voor in de cockpit. De ideale zonnebril. Alles, om maar zo lang mogelijk te kunnen blijven genieten van wat we het liefste doen.
Ik sjok in m'n kloffie verder en spendeer de rest van de avond achter mijn bureautje, met Ravel op de achtergrond.
Repeteren voor een van m'n laatste sim vluchten van de Airbus-typerating.

Christa Kloosman