De eerste twee weken zitten erop!! Het is een waar cadeautje om bij het Airbus Training Center in Toulouse de typerating te mogen volgen. Voelt als thuiskomen. Een warm bad. Professionele instructeurs die ons, met een vleugje Franse humor, proberen wegwijs te maken bij het vliegen van hun masterpiece.

We krijgen les in het centrum van waaruit alle mooie plannen gemaakt worden, en we kijken letterlijk in de hangars met de nieuwe vliegtuigen. De immens grote Belluga, veel militaire kisten en natuurlijk de prachtige A350 die z’n volgende testvlucht maakt.

Ik word hier al gekscherend het "B-meisje" genoemd, omdat ik m'n type 737 heb, en omdat Boeing niet hardop uitgesproken wordt; we zitten tenslotte in de "A-company".

Mijn crewmaat is Pools. Hij werkt al 6 jaar voor WizzAir, en weet alle ins-en-outs. Was ooit cabin crew member, en gaat nu, net als ik, voor ’n job in de cockpit.

We ontmoeten elkaar voor het eerst bij het ontbijt. Er zitten ook nog andere piloten die opgeleid gaan worden. Niemand kent elkaar. Dat gevoel dat je ergens voor het eerst komt is zo verschrikkelijk herkenbaar. Net als je eerste dag op een nieuwe school. Geschuifel over de grond, slappe handjes geven, niets te vertellen hebben en om dan maar die ellendig lange stiltes te verbreken, rare dingen zeggen. Die eigenlijk nergens op slaan en jezelf eigenlijk ook in een nog ergere positie brengen dan toen je daarstraks schuifelend binnenkwam. Resultaat: nóg rooier worden.

Maar goed. Die crewmaat blijkt al snel gewoon ontzettend leuk, en binnen no time zijn we aan het kletsen en lachen alsof we elkaar al jaren kennen. En da's maar goed ook, want hij blijkt tevens m'n buurman te zijn, hier in het appartementencomplex in hartje Toulouse. Ik ga met hem 5 lange weken elke dag studeren en oefenen en les krijgen.

Er zitten ook nog conservatoriumstudenten in het complex. Zo bleek althans op dag 4 dat ik hier zat, nadat ik zowel links- als rechtsonder mij een violiste en een fluitiste hoorde oefenen. Ik was gedwongen luisteraar van een atonaal multicomplex muziekstuk.

Ondertussen, in m'n appartementje, staat het water op. Ik hang tegen het aanrecht aan bekijk het pakje noodlesoep. Ik realiseer me dat ik wederom een culinair hoogstaand avondje tegemoet ga en kieper de keiharde naakte noodles in een bakje. Ik kijk naar het aluminium zakje met 'kip', wat er strakjes bijgegooid moet worden. Ik bestudeer het zakje en vraag me hoofdschuddend af wat nou het werkelijke aandeel 'kip' in dat zakje zou zijn.

Haha, de harde realiteit wil dat ik dus WEER op kamers zit, en WEER marginaal kook. Elke avond kom ik thuis, al dan niet met een baguette onder m'n arm geklemd, klap m'n laptop open, en ga achter m'n eigen cockpit zitten. Grote A320-cockpit-foto-platen geplakt tegen de muur die me helpen om de procedures onder de knie te krijgen.

Vanavond gaan we samen oefenen. Twee stoelen staan al klaar in mijn kartonnen cockpit, met zelfs een schaaltje nootjes op de plek waar anders de thrustlevers zouden zitten. Nog drie weken te gaan, en dan schijn ik een Airbus te kunnen besturen.

Christa Kloosman