Niet zo lang geleden bracht één van mijn Global-avonturen mij weer eens naar Moskou. Waar dit voorheen ervaren werd als een minder prettige bestemming vanwege de traagheid van alles, viel het me nu op dat ik het wel leuk vond. En dat het zelfs een beetje als vertrouwd voelde.

Waarschijnlijk omdat we er nu - met de Global - maximaal één keer per rotatie komen in plaats van er de helft van onze rotaties doorbrengen, zoals het geval was met de Learjet. En het is ineens dichtbij huis geworden in vergelijking tot de uithoeken waar we nu heen vliegen.

Ditmaal was het een ingelaste vlucht van Parijs, Le Baguette naar Moskoud's Vloek-nie-zo, op de laatste dag van mijn rotatie. (LFPB, Paris Le Bourget – UUWW, Moskou Vnukovo). Een vlucht van drie uurtjes, hetgeen ik sinds een jaar ook als erg kort beschouw...Maar goed, dat betekende wel naar huis vliegen vanuit Moskou en dat heeft nogal wat voeten in aarde.

De stad Moskou wordt bediend door 3 grote vliegvelden. Vnukovo (UUWW/ VKO) in het westen waar wij en het gross van de bizjets op vliegt; Domodedovo (UUDD/ DME) ten zuiden en Sheremetyvo (UUEE/ SVO) in het noorden. Waarbij de laatste twee zo’n tachtig kilometer bij elkaar vandaan liggen!

In dit geval hadden we een hotel in het zuidoosten van de stad en vertrok ik vanaf SVO. In overleg met de receptie besloten we een taxi drie uur voor vertrek te reserveren. Dingen die je vooraf bespreekt verlopen over het algemeen wel volgens afspraak. Dit in tegenstelling tot wijzigingen en/of korte termijn/spontane acties. Maar netjes stond de taxi om 8.15 uuur voor het hotel klaar. Een laatste check bij de chauffeur of hij creditcards accepteert en daar gingen we.

Nog voordat ik aan de penetrante lucht, die standaard in alle voertuigen hier hangt, gewend was, had deze typisch Russische, norse chauffeur de mp3-speler van zijn Hyundai al aan. En klonken de Engelstalige nummers, die ik niet anders dan golden oldies kan noemen, net iets te hard uit de speakers. Ik werd getrakteerd op klassiekers als Careless Whisper, diverse nummers van Chris Rea, Ten Sharp en als klap op de vuurpijl Kenny G.

Ik moest er van glimlachen. Duidelijk in z'n nopjes met het bereikte resultaat trapte de chauffeur zonder enige waarschuwing het gaspedaal vol in, om drie tellen later weer te remmen. De meesten van u zullen de filmpjes van het Russische verkeer wel kennen, zo zag ik deze morgen ook weer de diverse weggebruikers een aanval op elkaar én ons doen, maar toch waren we met een uurtje zonder kleerscheuren bij terminal F aangekomen.

Mooi op tijd voor de vele controles. Het begint bij de entree van het vliegveld. Daar staat de eerste machine voor bagagecontrole. Bediend door een té jonge knaap met een té grote pet. Het betreft hier vermoedelijk een röntgenapparaat, maar wat ze controleren is niet duidelijk geworden daar niemand met vloeistoffen, laptop, tablets of telefoons eruit gehaald werd. Zelfs toen het poortje bij m'n voorganger piepte keek niemand op of om.

Op zoek naar check-in balie, die wordt wederom voorafgegaan door een bagage controle. Ditmaal plakt een vriendelijke, veel té oude dame met veel té grote ... een mooie sticker op m'n koffer. Vermoedelijk kom ik Russisch over, want ze riep me nog iets in het Russisch na. Voor het gemak en mijn gemoedsrust vertaalde ik dat in mijn hoofd maar naar "goede vlucht". Na een soepele check-in, op naar de stempelpoortjes. Ook hier werd ik met Russische vriendelijkheid aangesproken. Ik gokte dat deze stempelsupervisor m'n paspoort en ticket wilde hebben. Dat klopte. Een korte stempelsessie later en met de inkt nog nat, kom ik na vijf stappen bij de ticketstempelmanager.

Deze dame stempelt iedereen die langs haar wil, zonder problemen of controle af. Dan is het achteraan sluiten bij de korte rij voor de security. Even de voorgangers in de gaten houden en nee, ook hier hoeven we geen elektronica uit de tassen te halen. Als laatste wordt mijn persoon gecontroleerd. Eerst een poortje, deze passeer ik geruisloos, en vervolgens door een van de disputable mri-machines, of wat voor straling deze silo dan ook afgeeft.
Ook bij deze machine was het onduidelijk waarop gecontroleerd wordt, of dat hij überhaupt wel aan stond. Als ik reis heb ik namelijk geen uniform aan, maar wel mijn crew id-kaart om. Meestal wordt die wel "gezien" door deze machines, hier echter niet.

In de vertrekhal aangekomen zie je de pogingen tot vernieuwing van dit oude vliegveld. Diverse, moderne winkels die allemaal dezelfde naam hebben en allemaal tabak, drank of parfum verkopen. Met op elke hoek een rokersplek. De Russische variant daarvan dan. Die is niets meer dan een hangtafel omringd door een rode lijn op de vloer. Maar, eerlijk is eerlijk, van deur tot gate, inclusief alle controles, in slechts twintig minuten.

Tijd om te shoppen.

Eric van Walsem
First Officer Bombardier Global Express