Soms zit het méé en soms zit het tégen. Als het méézit brengen we onze dagen luierend aan het zwembad van het hotel in een of ander warm oord door! Zit het tegen, tja dan moet er gewerkt worden voor de kost. En als het dan eenmaal tegenzit, reken er dan maar niet op dat iets soepel gaat.

Luchtvarenden zijn wel bekend met Murphy's law. Voor de mensen die deze niet-officiële doch pijnlijk kloppende wet niet kennen, hij luidt als volgt: if it CAN go wrong, it WILL go wrong.

Gelukkig heb ik het niet over ongelukken, als is deze wet daar negentig procent van de keren ook op van toepassing. Nee, het gaat over de simpele, operationele zaken.

Onze vlucht is eenvoudig, een ferry-vlucht vanuit Italië naar Eilat en vervolgens met vijf passagiers naar een bestemming niet ver van Moskou vandaan. Dit alles op een prachtige lentedag en in het weekend.

Iedereen die ooit Israël als bestemming heeft gehad, weet dat daar een vergunning voor nodig is. Dit heeft nogal wat voeten in aarde en onze vlucht was op zaterdag niet mogelijk. Dan stellen we de ferry uit tot zondag, de dag van de eigenlijke trip.

Naast de problemen van de permit, is het vertrek vanaf Eilat, zelfs met ons toestel, gelimiteerd. En wel zodanig dat we een technical (lees: fuel) stop moeten plannen. Oorzaak hiervan is de korte baan van Eilat en de hoge temperaturen die ons take off gewicht beperken.

Bij het ontbijt zondag is er nog immer geen permit. We gaan richting plan B denken. Hoofdzakelijk voor de positieve voortgang van deze vlucht, maar de andere bijgelovigen met ons, weten dat we Murphy ‘te slim af' proberen te zijn. We plannen de ferry naar het passagiersgedeelte vanaf Aqaba in Jordanië. Hemelsbreed niet verder dan een steenworp verwijderd van Eilat, maar een wereld van verschil. Hier zijn meerdere vergunningen voor nodig. Egypte, Saoedi-Arabië, Syrië en Jordanië zelf, maar deze zouden makkelijker te verkrijgen moeten zijn. Bijkomend voordeel is dat de baan daar een stuk langer is en wij voldoende brandstof kunnen tanken voor een non-stop.

Stiekem geloven we in een voorspoedig verloop van de tot nu toe geplaagde dag. Rest ons slechts te wachten in het hotel tot we de vergunningen hebben. Natuurlijk dienen de passagiers geïnformeerd te worden én onze FA die met de airline naar Eilat was gestuurd om daarvandaan haar dienst te beginnen.

Zou alles op deze wijze afgerond zijn, dan zou u dit niet lezen, maar zou op z'n minst de titel ook anders luiden. U begrijpt, de vergunningen laten op zich wachten. Al is zondag in de Arabische wereld een normale werkdag, tempo zat er niet in. Uiteindelijk, met nog één vergunning te gaan, krijgen we groen licht om naar het vliegveld te gaan. Inmiddels is het al vier uur later. Ook kan volgens ops de vlucht niet non-stop worden uitgevoerd. Onder het spreekwoordelijke protest gaan we hiermee akkoord.

Niet veel later ontvangen we de laatste vergunning en een CTOT, deze is - geloof het of niet - niet meer haalbaar. Volledig klaar, in het vliegtuig, mét vergunningen én vijf uur vertraging, krijgen we een nieuwe CTOT van nóg een uur later.

Een hoop informatie in een paar korte zinnen, nog korter samengevat; If it CAN go wrong, it WILL go wrong…

Enfin, tijdens de overigens heerlijke vlucht over de Middellandse Zee, berekenen we toch nog een keer de fuel requirements voor de vlucht van Aqaba naar Novgorod en komen we wederom tot de conclusie dat non-stop haalbaar is.

Dan de nadering op Aqaba met aan onze linkerhand…Eilat. Even taxiën en op de ramp staat onze FA reeds te wachten op ons. Van haar krijgen we de problemen van de passagierskant van de dag te horen. Naast dat ze naar Aqaba moesten komen, waren ze niet op de hoogte van de extra stop. Verder blijkt dat we in plaats van vijf passagiers er slechts twee plus twee kinderen hebben, en hebben we dubbele catering. In een laatste poging iets moois van de dag te maken proberen we nog éénmaal rechtstreeks te krijgen, maar helaas.

Vanzelfsprekend zit het weer ook niet meer mee en heeft Murphy ons met een snelle manoeuvre ingehaald. Mist en lage bewolking op zowel de tussenstop als de bestemming. Net voldoende om te gaan en te landen, maar slecht genoeg om er een lange dag van te maken.

Ook aan deze dag komt een einde, al duurde dat deze keer meer dan zeventien uur...

Eric van Walsem
Learjet-piloot