Lang zal er in de luchtvaartsector nog worden nagepraat over ‘de wolk’ - of beter gezegd de vulkanische aswolk die vanuit IJsland op ons werd ‘afgevuurd’ - die er de oorzaak van was dat het gehele vliegverkeer in een groot deel van Europa, kwam stil te liggen. Of dit nu allemaal nodig was geweest laat ik graag aan de specialisten over. Wel wil ik hier zeggen dat het een grote impact heeft gehad op natuurlijk de passagiers, maar zeker ook op de bemanningsleden. Vliegtuigbemanningen zijn wel iets gewend als het gaat om vertragingen die veelal worden veroorzaakt door technische redenen. Maar dat het gehele vliegverkeer lam werd gelegd voor zo’n lange periode is toch echt wel een bijzonderheid geweest.

“Waar was jij?”, is op dit moment waarschijnlijk de meest gestelde vraag onder het cockpit- en cabinepersoneel. En dan komen vervolgens de verhalen los. En dat deze vraag niet alleen wordt gesteld aan de eigen collega’s werd mij afgelopen reis duidelijk toen ik in Hongkong in gesprek raakte met collega’s van een andere Europese luchtvaartmaatschappij. Ook tussen deze bemanningen werd lief en leed gedeeld over die bewuste dagen.

Mij is geheel duidelijk geworden dat de bestemming waar men verbleef van grote invloed is geweest op de manier waarop men deze periode heeft beleefd. Ik vertel natuurlijk niets nieuws als ik zeg dat de ene bestemming vele malen populairder is dan een andere. Iemand die een week heeft ‘vastgezeten’ op een leuke bestemming zal waarschijnlijk heel anders over deze periode praten dan een collega die al die tijd in een of ander vreselijk oord heeft gezeten. Dat ligt natuurlijk voor de hand.

Maar wat denkt u van collega’s die ergens op de wereld verbleven en te maken kregen met een sterfgeval in de familie. Dat zijn natuurlijk drama’s. En ze zijn helaas voorgevallen, deze drama’s. Dat kan ook bijna niet anders want alleen een maatschappij als de KLM had al ongeveer 1350 cabin attendants verspreid over de hele wereld vastzitten en dan natuurlijk ook nog een paar honderd piloten. Van die 1350 cabin attendants zaten er ongeveer 1100 vast buiten Europa en dus ongeveer 250 binnen Europa. Binnen Europa is er volop gezocht naar alternatieve manieren om de mensen naar huis te krijgen en dat is in veel gevallen gelukt. Maar vraagt u niet wat daar in sommige gevallen voor nodig is geweest. Een bemanning die bijvoorbeeld in Helsinki verbleef is over de weg en met veerboten enzovoorts uiteindelijk na een reis van 40 uur thuisgekomen. Maar voor de bemanningsleden die buiten Europa verbleven restte er niets anders dan afwachten en berusten. Iedere dag weer met spanning wachten op het bericht van de werkgever of er vandaag dan eindelijk gevlogen zou kunnen worden.

Naar mijn mening heeft KLM CEO Peter Hartman een belangrijke rol gespeeld in de doorbraak om uiteindelijk weer te kunnen gaan vliegen. Het enige dat tijdens die bewuste dagen nog vloog was ‘het geld’. Het geld vloog namelijk dagelijks met vele miljoenen euro’s tegelijk zijn bedrijf uit en daar wilde hij zich niet bij neerleggen. Het was weer een bewogen periode.

Ton Scherrenberg

Voorzitter Vakbond van Nederlands Cabinepersoneel (VNC)