Want met de eerste signalen die je opvangt van een neergestort vliegtuig is er eerst het ongeloof. Vervolgens probeer je alle mogelijke bronnen na te gaan. Terwijl er nog maar zo ontzettend weinig bekend is. Zo dichtbij. Klasgenoten die er ook gestuurd hebben. Wat weten zij wellicht al? Ik heb geen idee wat ik hiermee moet en hoe ik me eigenlijk voel. Ik zou eventueel best kunnen janken, maar dat is ’t ook niet echt (doen vliegers dat bij het horen van zulk nieuws? En zo ja, zouden ze dat openbaar op ’n blog zetten?), ik voel me leeg van binnen, en ik ben eigenlijk ook boos.

Ik irriteer me aan journalisten en verslaggevers en social media die lopen te speculeren. Zo ontzettend snel al na het vernemen van de crash. Die in eerste instantie zeggen dat de crash veroorzaakt is door het héle oude vliegtuig en het héle slechte onderhoud, want een low-cost maatschappij. En dan vertellen dat het écht écht écht abnormaal is dat de kist 25 minuten later dan gepland vertrok. Bovendien nog even vermelden dat de bergen wel hoog zijn en dat je daar niet zo laag mag vliegen (?). Serieus?

Vervolgens krijg ik berichtjes van m’n vrienden. Tevens vliegers. Eén voor één krijgt iedereen weet van de crash. Zij spreken over het algemeen al een stuk voorzichtiger hun opvattingen uit.
Daarna krijg ik berichten van m’n familie. Dat ze toch heel blij zijn dat ik er niet in zit. Want ja, dat was wel m’n bakkie; Chris is toch van die ‘Airbus ofzo’. Of ik wellicht al meer weet, en waarom het zou kunnen gebeuren…

Ik heb geen idee. Thans, verschillende sim-scenario’s passeren de revue, en ik zou logisch kunnen nadenken, maar ik weet ook dat niets is wat het lijkt wanneer je er eenmaal zit. Overmorgen vlieg ik weer naar Atlanta. “Know your FMA at all times”, hoor ik opeens m’n instructeur weer in m’n oor roepen. “Knowledge is power, girl. Go find out how she flies”, zei een ander.
Je hebt geen idee waar de vliegers mee hebben moeten handelen. Ze zullen alles hebben gedaan om te herstellen. En zelfs dát weet je niet eens zeker.

Wanneer ik vanavond terug kom van sporten en meteen weer de tv aan zet, voel ik een koude rilling over m’n rug lopen. Ik zie beelden van de crashsite, en een ontzettend grijze, meedogenloze berg. Brokstukken die niet groter lijken dan snippers papier tegen die wand aan. Ik zie aan de kleuren van de stukken metaal, dat het dus inderdaad een Germanwings-kist betreft. Alsof dat nog bevestigd moest worden in m’n kop ofzo. Ik hoor dat de boxen gevonden zijn. Ik zie beelden van een middelbare school en mensen steken kaarsjes aan. Ik hoor nieuws over een Nederlandse vrouw die uit het dorp komt waar ik opgroeide. Men voorspelt sneeuw en harde wind voor de komende dagen. De plek van de impact wordt vannacht ‘beveiligd’. Ik schud m’n hoofd. Rondrennende reddingswerkers in blauwe pakken die zoeken naar overlevenden. Ik durf ‘kansloos’ niet uit te spreken, totdat het tegendeel bewezen is. Onverwoestbare drang naar hoop. En hoop doet leven. Hoop ik toch.

Christa Kloosman
[email protected]