Please know I am quite aware of the hazards. I want to do it because I want to do it. Women must try to do things as men have tried. When they fail their failure must be but a challenge to others. - Amelia Earhart, in her last letter to her husband, 1937.

Vroeger  - moet je mij horen - toen ik nog professioneel danste, was er één moment in de voorstelling dat het allermooist was. Misschien nog wel mooier dan het applaus na afloop van het optreden, en nog mooier dan het gevoel dat ik kreeg bij het dansen en repeteren op zich. Ik kreeg kippenvel bij het horen van het stemmen van het orkest. Je moet weten, voordat het doek opengaat, is het een drukte van jewelste op het toneel. Technici, voorstellingsleiders, regisseurs, ronddwalende zangers en acteurs, dansers die rekken en strekken en hun stukken doornemen en de vloer controleren. De vibes van het theater voelen. 'Publiek snuiven'. En op het moment dat het gekwebbel in de Stopera verstomde, wist je dat er gestemd ging worden. Dan draaide en rolde ik mijn weg richting het zware rode doek, en legde m'n hoofd precies net tegen het stof aan. Op m'n rug en ogen gesloten. Eerst de eerste viool. Een 'A'. Daarna volgden de andere strijkers, de blazers, en het hele orkest tezamen. Zo geconcentreerd, zo klaar voor de voorstelling. Kippenvel. Intens genot. En wanneer de laatste pufjes 'A' in mooie trillingen verdwenen vanuit de orkestbak richting balustrade van het theater, was er De Stilte. Het moment van de dirigent. Je voelde hoe hij z'n tijd nam, de spelers' aandacht vasthield, en één werd met zijn opera. De eerste tonen van de ouverture vulden de ruimte, en alle kunstenaars verlaten langzaam en zachtjes het toneel. Nog een paar minuten, dan zou de eerste akte opgevoerd worden.

Ik was best bang dat ik dat gevoel niet meer zou terugvinden, toen ik stopte met dansen. Totdat ik de perfecte mix ontdekte van startende motoren, gemengd met de geur van kerosine en de snelheid en versnelling die je voelt tijdens take-off. Als een perfect geoliede machine, waaraan zoveel mensen hun medewerking verleend hebben, en wat jij uiteindelijk zelf in de hand hebt. Letterlijk en figuurlijk. Opera of vliegtuig. Dat gevoel werkt gewoon en is gewoon daar.  Dat is nauwelijks te beschrijven of te verwoorden. Wie zei ook weer dat vliegen een ‘kunst' - een passie is?

Waarschijnlijk ligt mijn passie in het spelen met de zwaartekracht. Ergens opklauteren om te overzien, gecontroleerd laten vallen. Avontuurlijk in zekere zin. Zat ik niet in de tourbus, dan wel nu in de Airbus. Voor drieduizend mensen op het toneel, en voor een volgepakt passagiersvliegtuig over een aantal jaartjes. Ze een fijne tijd bezorgen, op hun gemak, en liefst met een lach. Samenwerken - een danser danst niet zonder technici. Geen piloot de lucht in zonder de complete voorbereiding. En zelfs voor zo'n blonde wannabee als ik komen er voor de passie ook nog hersenen bij kijken. Uitdagend - spannend om te zien dat 't me lukt. Dat ons het lukt. Improvisatie - analyse - beschouwing: criticus. Trots.

Zo ook een week of drie geleden. Ik vloog als stewardess door de nacht een retour Kayseri, en vervolgde mijn weg bij aankomst op SPL naar Parijs. We  kregen spontaan het idee om naar Le Bourget te gaan; de tweejaarlijkse airshow bekijken. Kijken en bekeken worden, let wel; vanuit het oogpunt van elk priegelig schroefje, boutje of moertje. Goede zaken aldaar voor Toulouse’s Airbus. Werkelijk elk minuscuul detail van een vliegtuig is gecertificeerd en dus te koop in Le Bourget. Om nog maar te zwijgen over het hedendaags hippe frituurvet. Fantastisch om te beleven hoe innovaties en presentaties een minuut na vertoning alweer tot de ‘gemaakte ideeën’ behoren, om verder te ontwikkelen naar een – vaak milieu- en kostenbesparende – uitvinding.

Als klapper op de vuurpijl, kers op de taart en climax van elke vliegtuigspotter ook nog de veelbesproken airshow: Catherine Maunory. Mijn mond viel open bij het zien van haar show. M’n haren recht overeind. Vooral omdat je weet wat voor een intensieve training erachter zit. Het jezelf iets aanleren waarvan je nooit verwacht had dat je zoiets onmenselijks zou kunnen beheersen. Immers, vliegen doen enkel vogels - dansen op je tenen om de zwaartekracht ogenschijnlijk te trotseren is eigenlijk best ziek. In Catherine's Extra300 realiseerde zij daar ogenschijnlijk het onmogelijke en had ik op slag een nieuwe hobby en liefde gevonden: aerobatics vliegen. Maar dan wel zoals Catherine. Nog even sparen en dan kan ik haar opvolgen. Zij als vrouwelijke verkeersvlieger bij AirFrance en ‘s werelds beste aerobaticvlieger. Dat vooruitzicht (en achteruitzicht!) zie ik eigenlijk best wel zitten.

Met m’n hoofd letterlijk in de wolken ontvang ik daags later een brief van m’n school. Het circuitvliegen zit eraan te komen. Ik duik opnieuw in de boeken, nadat ik voor het eerst in twee jaar tijd weer eens een ‘niet-luchtvaart-gerelateerd-stuk-literatuur’ naast me op m’n nachtkastje had liggen. Eerst weer een beurtje in de sim, daarna voor ‘t echie in Parijs, met bijna al m’n klasgenoten. Lekker weer zelf sturen. Kan niet wachten!

Christa Kloosman