Maar München was een verhaal apart. Een behoorlijke rit vanuit de stad naar het ver daarbuiten gelegen vliegveld, die ik te vaak heb meegemaakt. De afstand in München tussen de relatieve stilte waar je bed stond tegenover het motorgeluid van je vliegtuig leek wel tien kilometer per decibel te zijn. Vliegveld in the middle of nowhere dus, met als gevolg een rijtijd die een al vroege ochtend nog véél vroeger maakte.

Dat leverde concreet gezegd een uur geplande rijtijd op voor deze bepaald niet matineuze vliegerschrijver, alvorens hij aan de voorbereidingen van zijn vroege vlucht toe kon komen. Een tijd die overigens makkelijk gehalveerd kon worden door het gaspedaal even lekker in te drukken op de vroeg nog lege wegen.

Een rasecht volkswagenbusje stond daartoe in de vroege ochtend voor de gehele bemanning klaar, maar met bijna altijd dezelfde chauffeur; een minstens tachtigjarige Beier waarvan het me een raadsel was waarom hij nog steeds niet met pensioen was gegaan.

Het zien van deze man bij het verlaten van het hotel deed mijn toch al niet opperbeste ochtendstemming afzakken naar onvervalst afgrijzen, want ik wist wat me te wachten stond.

Als eerste wist ik dat deze man de kilometerteller niet hoger zou doen klimmen dan 80 km/u, ondanks dat bijna de gehele rit over een prachtige snelheidsonbegrensde driebaanssnelweg ging, en het busje voor minstens het dubbele van de 80 toegerust was. Deze man moest en zou iedere minuut van het geplande uur rijtijd misdadig benutten. We hadden waarschijnlijk te maken met de eigenaar van het transportbedrijf. Zuinigheid, een andere reden kon ik niet bedenken.

Zijn gierigheid was niet het enige wat een kortere rijtijd ook nog eens zéér wenselijk had gemaakt. Nee, er was iets veel ergers wat de rit ondragelijk maakte. Om de hooguit 5 minuten trok er een misselijkmakende wind door de bus die maar van één persoon kon komen. Geen geluid, geen beweging, alleen maar die stille walgelijke geur die langzaam van voor naar achter door de bus trok waardoor de complete bemanning zich uiteindelijk overgaf aan verschrikte blikken en teruggehouden geluiden vol afgrijzen.

Er was er maar één die niet bewoog, niets zei en gewoon 80 bleef rijden. De man was rot van binnen, het kon niet anders! Ik heb zelfs een stewardess onder het slaken van bedompte kreten haar Chanel nr 5 parfumfles in wanhoop nagenoeg leeg zien spuiten door de bus, wat overigens de hoogbejaarde ook niet van het stoïcijnse af kon krijgen. Wat er door zijn hoofd ging weet ik niet, wat er door zijn darmen trok was duidelijk. In beide ‘gevallen’ was het in ieder geval weer eens niet mijn manier van ‘gas geven’.

Paul Melkert
[email protected]