Maar, zoals een grijze en bedaagde Boeing 767 skipper van Delta ooit zei ooit: "Begeef je tijdens een crewborrel nooit in het mijnenveld van religie of politiek". Een waarheid als een koe, want ik herinner me nog goed hoe daar een Amerikaan in dezelfde crewroom ooit met zijn wijsvinger in mijn borstbeen stond te prikken. Met zijn neus centimeters van de mijne hield hij zijn vurige pleidooi voor het houden van schietijzers. Het was op een of andere manier gekomen op het onderwerp schietwapens en ja, dan kijken wij in Nederland toch heel anders tegen dingen aan. Hij moest er niets van hebben, mijn theorie dat de gelegenheid de dief maakte. Onderbouwd door feiten als in Nederland vallen er jaarlijks rond de honderd doden door een kogel, in de States 22000 (plusminus), met een bevolking die achttien keer groter is. We kwamen er niet uit. Dat was lastig want er kwam veel onwelriekends uit zijn maag-darmkanaal.

De wijze woorden van de Delta-baas werden gesproken in de crewroom van het Crowne Plaza hotel in Santiago, Chili. Achterop de middag werd die altijd bevolkt door voornamelijk Amerikaanse crews. Een Delta-crew uit Atlanta met dametjes van een late harvest vintage wat geaccentueerd werd door een lilagloed over hun pluizig platina permanentje. Een American-crew uit Miami van wat jongere jaren met veel latino’s, dan nog een American-crew uit Houston met een dik Texaans accent. En twee vrachtmannetjes van de Mac niet te vergeten.

Het was in de beginperiode van de eerste ambtstermijn van George Bush Jr. Op een of andere manier dobberde het gesprek naar ons en vroeg een van de Texanen wat wij vonden van de nieuwbakken leider van de vrije wereld. Terwijl ik nadacht over een gewogen respons was mijn collega me voor; ‘George Bush? He’s a mass murderer.’ WHAMMAAA! Een handgranaat had niet meer schade aan kunnen richten. Tact kreeg een heel andere dimensie. Vrijheid van meningsuiting stond fier overeind. Maar de dreun, gruwelijk, wat een dreun. De Amerikanen zaten hoog in de gordijnen, schreeuwden knauwende wartaal kracht bij gezet door wilde armgebaren. Ik zag er een schielijk wegduiken achter de computerterminal in de hoek, een ander klampte zich aan een rookmelder hoog tegen de muur. De ramen bolden maar bleven heel dankzij de zonwerende coating. De wc-deur sidderde in de sponning. Ravage alom.

Toen het stof neerdaalde vroeg een Amerikaanse - onderwijl wat pleister uit haar kapsel vissend - verbouwereerd hoe mijn collega dat zo bedoelde. Nou, was zijn antwoord, toen George gouverneur was van Texas werden er onder zijn bewind elk jaar zo’n vijftig mensen van Death Row gehaald en naar Kingdom Come gespoten. Ben je dan een massamoordenaar of niet? De tweede explosie was al minder heftig maar de sfeer was om te snijden. Tja, daar zit je dan zelf ook, mede in het beklaagdenbankje als bijkomende schade. Red je daar maar es uit. Na verloop gingen de scherpe randjes er langzaam af, de robuuste Chileense Carmeneres en Cabernets hielpen zeker. De hapjes gingen er goed in en wij zaten een beetje als melaatsen in de hoek wat lege taal te brabbelen. De buurman maakte plannen voor diner. Altijd het zelfde. 'Let’s go to Eladio’s on Pio Nono for a big juicy steak.'

In Texas komt de Gouverneur de wrake toe. Wie het daar niet mee eens is wordt niet uitgenodigd gezamenlijk een koe te verorberen. Dus gingen we ons eigen weegs. Niet in het minst uit het veld geslagen baanden we onze aftocht uit de omgebouwde hotelkamer. Dat was het moment waar de grijze baas uit Atlanta die wijze woorden sprak. Mosterd na de maaltijd.

Herman Mateboer
Verkeersvlieger