M'n crewmate en ik hebben onze planning al klaar liggen, gereed voor vertrek. We hebben een tussenstop gepland op Esbjerg en Aalborg in Denemarken, mooi vlak langs het water en met uitzicht op de kleine steden. Beetje jammer echter, dat we ons niet gerealiseerd hebben dat - natuurlijk - al het water dik bevroren is en er een mooie laag sneeuw op ligt. De spannende approach ziet er opeens een stuk minder spannend uit en de exotische dorpjes vlak langs het water lijken op grauwe nederzettingen midden in een afgezonderd stuk weiland. Hebben wij weer.

Op zowel Esbjerg als Aalborg maak ik twee verschillende approaches, waarna we via de taxibaan naar de gate rijden. We krijgen plaatsje nummer 1. Op nummer 5 staat een dikke kist van SAS, op nummer 4 een privékist waarvan de eigenaar wel een oliesjeik moet zijn. Nummer 1 ligt ongeveer dertig meter verwijderd van de terminal, naast een soort van sneeuw-opslagplaats en de lokale vuilnisverzamelhoop. Ik voel me thuis.

We hebben de toren om fuel gevraagd, en we blijven, na het afzetten van de motoren, rustig warm binnen zitten. Net als in Amerika zouden we hier worden bijgevuld. In Eelde moeten we zelf tanken bij een pompje. Na m’n Amerika-avontuur heb ik dat inmiddels onder de knie.

Het DUUUUURT. De lokale bakker is waarschijnlijk zojuist opgeroepen voor de refuelling, en is hals over kop vertrokken in z’n wagen richting vliegveld. Na een kwartier verschijnt er een reusachtige tankwagen van Shell met JET-A1 erop.
Kerosine.
Oeps.
Wij tanken Avgas.
De bakker kijkt vanuit z’n raampje in z’n cabine beteuterd en enigszins teleurgesteld naar beneden, naar ons kleine tweemotorige mini-propje. Wij met z’n tweeën kijken omhoog naar de bakker in z’n grote truck. Gaat niet passen. Omdat we met een KLM-nummer vliegen, verwachtte de toren waarschijnlijk een wat ander type kist dan een Baron.

De man wijst ons de weg naar de (zucht) selfservicepomp van Shell. Wederom naast een enorme sneeuwverzamelplaats alwaar we onze kist moeilijk moeten manoeuvreren om precies bij de pomp uit te komen. Uit de kist stappen staat garant voor zeiknatte voeten: we glijden bijna uit en klunen via de schaarse droge stukken in het wak naar de betaalautomaat.

Na Aalborg vliegt mijn crewmate verder naar Kristiansand. Om 18:00 zetten we de kist aan de grond, en glibberen we de taxi in, op naar het hotel. Lekker visje in ‘t restaurant waar ik ruim twee jaar geleden als stewardess nog buiten op het terras zat.

De nieuwe ochtend in Kristiansand beloofd weinig goeds. Pittig lage bewolking. ‘s Nachts viel er ongeveer 5 centimeter sneeuw, en samen met het ijs van de avond daarvoor was er heel wat van het vliegtuig af te bikken. Guess what…we krijgen een heuse de-icing treatment! Bonnetje (4000 Noorse Kronen - reken maar na) en taxi richting het platform. De beste man omhult de vleugels met oranje drap en verwijderd de laatste resten sneeuw. Gezellig hoor ik hoe het oranje goedje van de staart over het dak richting ons komt. Net de autowasstraat. Alleen hoef ik nu niet al m’n antennes te verwijderen. En zit ik in de auto ook meestal droog. Uitgerekend MIJN raampje besluit onwijs te lekken en binnen no-time zit ik onder de oranje smurrie en met mij ook m’n navigatieplanning en gehele zitting.
Zucht.
En dan ben je nog niet eens weg.

Tijdens de vlucht, een kwartiertje onderweg, bouwt zich al een mooi eerste ijslaagje op, op de voorrand van de vleugels. Gevaarlijk, omdat de luchtstroom het ‘profiel’ van de gladde vleugel niet goed kan volgen en sneller loslaat. En laat daar nou juist ‘t principe van de lift liggen. Nog een kwartier later is de voorruit veranderd in Siberië en besluiten we om daadwerkelijk te gaan uitwijken. Even die kist lekker warm in een hangar stallen, laten ontdooien en kijken naar verdere opties.

Opnieuw naar Aalborg! Na een special treatment voor onze kist, hebben we onze weg vervolgd naar Eelde, zij het zonder extra tussenstopjes en op een lage hoogte, precies tussen twee wolkenlagen in. Ideaal. Netjes rond 17:00 uur zijn we weer terug. Home sweet Eelde.

Christa Kloosman