DELFT- Drijvende kunstmatige eilanden zullen deze eeuw aan een opmars beginnen. In die periode mogen we bijvoorbeeld zeker het eerste volledige drijvende vliegveld verwachten en ook complete drijvende steden zijn misschien wel dichterbij dan men verwacht. Dat zegt onderzoeker ir. Alexey Andrianov van de TU Delft, die op vrijdag 9 september op dit onderwerp promoveert.
Verscheidene landen hebben, vanwege de groei van de bevolking, de stedelijke ontwikkeling en de uitbreiding van het gebruikte land, besloten om de ruimte op zee te gebruiken om kunstmatige eilanden aan te leggen. Dit kan op een traditionele manier worden gedaan, namelijk door drooglegging, maar ook met een relatief nieuwe, aantrekkelijke methode: de bouw van zeer grote drijvende structuren (ZGDS). ZGDS kunnen en worden reeds gebruikt voor opslagfaciliteiten, bruggen, luchthavens, vermaakfaciliteiten en voor militaire doeleinden. ZGDS hebben als voordeel dat ze snel kunnen worden geconstrueerd, geëxploiteerd en gemakkelijk kunnen worden verplaatst, uitgebreid of verwijderd.
Het meest indrukwekkende voorbeeld van een ZGDS is tot nu toe de zogenaamde Megafloat, een drijvende landings- en startbaan in de baai van Tokio. Met een lengte van 1000 m en een breedte van 60 m is het de grootste drijvende constructie aller tijden. Deze Megafloat is uitgebreid getest en bleek in alle opzichten te voldoen aan de gestelde eisen, meldt de onderzoeker.
Andrianov richtte zich in zijn promotie-onderzoek op de stabiliteit van drijvende eilanden als gevolg van oppervlaktegolven. De resultaten van het onderzoek van Andrianov kunnen nu worden toegepast om het gedrag van drijvende structuren en hun reactie op watergolven beter dan voorheen te voorspellen.
Belangrijk is dat de Delftse promovendus, van Oekraïense afkomst, een gouden toekomst ziet weggelegd voor drijvende eilanden. Zelfs complete drijvende steden (zoals in de 19e eeuw al voorspeld door Jules Verne) zouden volgens hem deze eeuw kunnen worden gerealiseerd.
De meeste ZGDS zullen worden gebouwd in meren en in rustige kustwateren, zoals baaien. Daar is de invloed van golven in het algemeen immers zo gering dat de eilanden vrij gemakkelijk stabiel zijn te houden (bijvoorbeeld door de aanleg van golfbrekers of door boei-constructies). Maar ook op open zee ziet Andrianov op termijn goede mogelijkheden voor grote drijvende eilanden. Dan is er wel nog meer onderzoek nodig naar goede methoden om dat soort eilanden stabiel te houden.
Verscheidene landen hebben, vanwege de groei van de bevolking, de stedelijke ontwikkeling en de uitbreiding van het gebruikte land, besloten om de ruimte op zee te gebruiken om kunstmatige eilanden aan te leggen. Dit kan op een traditionele manier worden gedaan, namelijk door drooglegging, maar ook met een relatief nieuwe, aantrekkelijke methode: de bouw van zeer grote drijvende structuren (ZGDS). ZGDS kunnen en worden reeds gebruikt voor opslagfaciliteiten, bruggen, luchthavens, vermaakfaciliteiten en voor militaire doeleinden. ZGDS hebben als voordeel dat ze snel kunnen worden geconstrueerd, geëxploiteerd en gemakkelijk kunnen worden verplaatst, uitgebreid of verwijderd.
Het meest indrukwekkende voorbeeld van een ZGDS is tot nu toe de zogenaamde Megafloat, een drijvende landings- en startbaan in de baai van Tokio. Met een lengte van 1000 m en een breedte van 60 m is het de grootste drijvende constructie aller tijden. Deze Megafloat is uitgebreid getest en bleek in alle opzichten te voldoen aan de gestelde eisen, meldt de onderzoeker.
Andrianov richtte zich in zijn promotie-onderzoek op de stabiliteit van drijvende eilanden als gevolg van oppervlaktegolven. De resultaten van het onderzoek van Andrianov kunnen nu worden toegepast om het gedrag van drijvende structuren en hun reactie op watergolven beter dan voorheen te voorspellen.
Belangrijk is dat de Delftse promovendus, van Oekraïense afkomst, een gouden toekomst ziet weggelegd voor drijvende eilanden. Zelfs complete drijvende steden (zoals in de 19e eeuw al voorspeld door Jules Verne) zouden volgens hem deze eeuw kunnen worden gerealiseerd.
De meeste ZGDS zullen worden gebouwd in meren en in rustige kustwateren, zoals baaien. Daar is de invloed van golven in het algemeen immers zo gering dat de eilanden vrij gemakkelijk stabiel zijn te houden (bijvoorbeeld door de aanleg van golfbrekers of door boei-constructies). Maar ook op open zee ziet Andrianov op termijn goede mogelijkheden voor grote drijvende eilanden. Dan is er wel nog meer onderzoek nodig naar goede methoden om dat soort eilanden stabiel te houden.