Oktober 2011.

En dan besluit je werkgever  -als donderslag bij semi bewolkte hemel- haar vliegoperaties te staken.

Nou, daar ben je dan mooi klaar mee. En omdat er geen baas, slottijd, cabincrew noch passagiers meer op mij wachten, besluit ik naar de instantie te gaan waar ze mij wellicht een uitkering kunnen verstrekken. In m’n pak, met m’n CV onder m’n arm stap ik binnen.
Een grote, lege ruimte, met een lange balie en een mevrouw daarachter. Pontificaal in het midden staat een soort kaartjesautomaat. De kaartjesautomaat poept een papiertje uit waarop staat dat ik bij balie 3 moet zijn. Nogal wiedes, want achter die balie hangen ook allemaal posters met 'u zoekt een uitkering; wat nu?' Ik heb nummer 57.

Ik houd niet zo van wachten. Ik heb een soort chronisch gebrek aan het vermogen om simpelweg op m’n achterste te gaan zitten en te staren naar ofwel een nep-plant, ofwel een bord waarop met grote rode cijfers nummer 54 staat, in een ruimte zonder mensen, totdat mijn nummer ‘gepingd’ wordt, en ik eindelijk verder kan met leven.

"Goedemorgen! Ik ben werkloos".

 Na twee maanden papierwerk, mails en telefoontjes is ’t bedrijf dan toch failliet verklaard.

In de tussentijd klappen m’n vriend en ik elke ochtend onze laptops open, en tegenover elkaar schrijven we dagelijks tientallen sollicitatiebrieven. De lastigste zijn de online application forms voor piloten, daar gaat gauw anderhalf uur in zitten. De tijd zit ‘m vooral in vragen als: “Wat deed u in het buitenland?” tot “Hebt u een referent van uw eerste bijbaan?” Vervolgens moet ik de boeken in om uit te zoeken bij wie ik vijftien jaar geleden in een Brabants gehucht, ondersteboven in een tractor, prei plantte.
‘Origineel zijn’, dat hoor je ook vaak. Mooi lettertype, goed stuk papier, lay-out, et cetera. Enthousiast vouw ik muizentrappetjes, ben ik druk in de weer met de lijmpot, en kleur ik de o’tjes in van elk woord. Precies in de kleur van de maatschappij.
Nee, zonder dollen, soms blijft het lastig om ’t koppie op te houden, en steeds vol goede moed een nieuwe pagina te schrijven, wetende dat je in de meeste gevallen boven op de stapel verdwijnt, ofwel in de ‘spam’ box van de e-mailontvanger. Wij solliciteren namelijk tegelijkertijd met bijna duizend andere afgestudeerde piloten in Nederland, vernamen we recentelijk op de bijeenkomst voor Juniore Vliegers van het VNV.

Tja, want, wat moet je in zo’n situatie? Over je aantal uren liegen? Zonder vijfhonderd uur op de teller neemt men je niet serieus. Verhuizen naar Verweggistan om aldaar te gaan vliegen bij een maatschappij die in West-Europa op de zwarte lijst staat? Mager salaris, maar wel uren knallen. Plus de kans dat je in Europa daarna mooi niet aan de slag komt. Men biedt tegenwoordig ook aan om ‘zonder financiële vergoeding’ te vliegen bij een company. Lekker goedkoop voor hen, en uren voor jou. Maar ook dat knaagt. Feitelijk help je dan zelf nog harder mee om de economische groei tegen te gaan. Piloten die namelijk wel aan de eisen voldoen, kunnen dan niet aan de slag. Vrienden uitnodigen en met hen rondjes boren boven hun woonplaats is ook altijd leuk. Echter krijg ik dan van maatschappijen de respons dat ik ‘niets heb’ aan single engine uren, omdat dat minder lijkt op ‘het echte werk’.
Moet ik dan investeren in simulator uren in plaats van actual vliegen? In: ‘ik-schiet-je-wel-even-terug’, en: ‘Goh-wat-rustig-hier,-niemand-op-de-radio’? Aan de andere kant, die typerating is menig ab initio, inclusief mijzelf, enorm veel waard. Vaardigheden bijhouden is wezenlijk essentieel. Maar van een uur simmen kan ik ook bijna twee uur actual…

Totdat die dag komt dat je opeens een mail krijgt met een uitnodiging. Of een interview. Of een mogelijkheid, of een ‘verwijzing naar’. Ongemerkt bouw je een enorm netwerk op, en opeens lijkt ’t dat iedereen elkaar kent. Nummers uitwisselen, opbellen, langsgaan en vragen. Presenteren. Meer dan mezelf kan ik niet zijn.

Goed-Beter-Best.
Beter dan m’n best kan ik niet doen.

Christa Kloosman